Kanapa

Jose

-To nad czym tak myslałeś? - przekręciłam jego głowę w moją stronę i patrzyłam mu prosto w oczy.

Teo

Nad tym co powiedziałaś bo wiesz nie zawsze wygkądałem tak jak teraz - powiedzialem

Jose

-To nie ważne, co było wcześniej! Ważne jest to, co jest teraz! - powiedziałam i pomasowałam go po policzku. - Prawie Cię nie znam, ale już się w Tobie zakochałam. - wykrztusiłam, ocierając łzy.

Teo

Jose ale jak to znamy się 15 min a ty juz mnie kochasz - zapytalem wstajac

Jose

-Yyy... nie powiedziałam, że Cię kocham... ale nie można się zakochac?! - krzyknęłam, wstałam, oparłam sie o regał z książkami, odwróciłam sie do Teo plecami i płakalam w głos.

Teo

No to jak mnei nei kochasz to czemu placzesz - zapytalem siadajac znow na oparciu kanapy

Jose

-Jestem najbardziej nieszczęśliwą osobą na świecie! Jak się zakocham, to chłopaki ode mnie uciekają. Sad

- szlochałam.

Teo

Jak to uciekaja - zapytalem

Jose

-Płaczę, bo jestem bardzo nieszczęśliwa bez chłopaka... I jak już podrywam, to oni ode mnie uciekają! - krzyknełam i usiadłam obok Teo. - Ale... ja nawet nie moge się do chłopaka przytulić. Nigdy nie byłam w ramionach chłopaka, nawet kolegi czy przyjaciela...

Jose

-Normalnie!!! Ja mówię: 'Hej śliczny, co tam u Ciebie?' a oni 'ups.. musze lecieć, papa'... - złapałam Teo za rekę. - A może i Cię kocham...?

Teo

Aj jose - powiedzialem i przytulilem ja Very Happy

- Ale to jest jako kolega - dodałem

Jose

-No tak... powiedziałam. - Ale... jeśli nawet bysmy mieli być razem, to ty nie zasługujesz na sierotę bez rodziny, tak jak ja... - popłakałam sie.